ŞİİR: AYNI AĞIN ÇOCUKLARI

Ağ ağın içinde, o da bir başka ağın peşinde...
Kendimiz öreriz; ya iyilik ya da kötü ve malayanilerle.

Kendi ürünümüz ağdan bir dal dokunduğunda
Bundandır; ya acıtır ya da şifa olur yaralara.

Madde ile örülü ağda ne isabet eder, madde ve katılıktan başka?
Mana ve değer yüklü ağda, ne okşar histen ve değerden başka?

Hani der ya müslümden başka; toprak toprağa, küller küllere...
Karışır elbet, ne varsa civarında; değen aynı ellere.

Bizdeki karşılığı; şaşı kalkar, körle yatan
Pek kimse değişmez, beslenen aynı sudan.

Sosyal ağ dedikleri, işte böyle menem birşey
Çevreden alır şeklini, yaşayan her bir birey.

Aynı ağın çocuklarıyız; kah kalkan kah düşen
Katılanla büyüyen koca bir ağdan beslenen.

Şaşarım bundan; kiraz ağacından dut umana
Edilendir bulunan, kanmayın toza dumana.

Cem TURAN