Zaten okumaktan yana hevesi olmayan bir çocuğa annesinin "aman fazla çalışıp düşünme yoksa beyin damarların patlar" diye ciddi ciddi tembihte bulunduğuna şahit olmuştum.
Aklıma Nazi zulmü altında inleyen ailelerin Dünya Savaşı sırasında bile, çocuklarının ellerinden tutup her hafta kütüphaneye götürmeleri geldi. Akşam yemeklerinde ailece yaptıkları "biz neden var edildik?" tartışmalarını anımsadım, bugünün önemli bilim insanlarının biyografilerinden.
Çocuğun okumak, araştırmak, gelişmek konularında, "o taraklarda bezinin olmamasını" neye dayandıracağımı elbet biliyorum.
Lakin bir de şu anneler, bir toplumun asıl mimarı olduklarını, minik gözlerin üzerlerinde olduğunun sorumluluğunu kavrayabilseler.
Babalara söylenecek yok mu diyenlere: Elbette var ama "balık baştan kokar" atasözünü hatırlatmak isterim. Toplumun başı ise anne ve kadındır. Mustafa Kemal Atatürk'ün ifadesiyle; toplumda gördüğünüz herşey kadının eseridir.
Haydi, tekrar edelim: Kadın bozulursa, toplum çürür ve çöker.
İlimi sevmez ve sevdirmezseniz, yavrularınızın sinesine akıtmazsanız; o sineler boş kalmadığından ya uyuşturan konular ya şiddetle dolar. Sonra da o şiddet dönüp dolaşıp büyür ve sizi bulur.
Şaşarım polisiye tedbirlerle veya pankart açarak şiddete engel olacağını düşünenlerin aklına. Önce okumayı öğrenin, "oku" davetine uyun. Ancak o zaman toplumu ve insanları doğru okuyup sebep-sonuç ilişkisi kurabilirsiniz.
Şüphesiz şiddet hastalığına düşenler bu topluma zembille inmedi, uzaydan ithal edilmediler. Onlar ailelerinin ve bu toplumun eserleri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder