Uçmayı, al bayrağın çırpınışında öğrendik.
Ezan değdi kulaklarımıza, sudan önce
Ve hormonsuz bir inançla beslendik.
Küçük şeyler vardı, bakarsan elde
Böylece sabır, kanaatle eğitildik.
Her daim bir özlem oldu zihinde
Onun rüyasında, aramayı belledik.
Neler geldi başa, bulandı derde
Kâh düştük kâh zehirlendik
Ne bir an geri durduk, belki aheste
Ne de söz dinleyip ileri gittik.
Hayallerimiz vardı, ışıyan gözlerde
Kulakla görür, kalple dinlerdik.
Onu da aldılar, kalmadı bize
Artık, çiçeği burnunda maddelerdik.
Birisi, bir taş alıp attı kuyuya
Topumuz çıkarmayı beceremedik.
Aramayı bırakıp dalınca keyfe
Tüketip tüketip bitiremedik.
Bağlı uydular gibi olduk ele
Önce can demekten göremedik.
Mal, makam gütmekten cebe
Dünyada ne ararız, bilemedik.
Kanma; dikilir baş her ekinde
Meğer hasatta hepimiz devrildik.
İşte o zaman minare gölgesinde
Yanık bir sela ile yolcu edildik.
O zamanda sor bir kendine
Ne bıraktık, ne ile bilindik?
Tabut, değdiğin en son madde
O da kaldı, oysa bunlara didindik.
Cem TURAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder