YİNE BİR YIL SONU: ŞÜKRANLA YAD ETTİKLERİM VAR

İşte yine bir yıl sonu. Tüketilen koca bir yılın muhasebesinin, üzerine yaşanan onca yılın bilançosu da eklenerek yapılacağı günler olarak baktım gördüm hep. Herkes yeni yılı kutlarken ben eski yılın, belki de mesleki bir alışkanlık gereği analizini yapmakla meşguldüm çoğu kez. İnsanlara fayda vermek için bir araç olarak gördüğüm işimde ve yaşantı çizgimde eğer bilançom artı veriyorsa yeni yıl için ayağı yere basan umutlar beslemekte kendime hak gördüm.

Unutamadıklarım da çoktur, unutmadıklarım da. Bunlardan benim için çok özel olan birisini sizinle paylaşmak istiyorum:

İşim gereği yabancı ülke temsilcileri ile de temaslarım oldu, önce müşterim durumundaki bu insanlardan bazıları zaman içinde dost olarak gördüğüm yakın insanlar oluverdi. Onlara ilmimce, dilimin söyleyebildiği ve aklımın erebildiği nispette ışık vermeye çalışırken onlardan da çok şey öğrendim.

Asla unutmadığım bir müşterim ve dahası dostum: Vatikan İstanbul temsilcisi merhum George Marovich. Dinler arası diyalog konusunda tam bir sembol, herkesin doğru olarak kabul ettiği ama yaşamına yansıtmadığı ne kadar insani özellik varsa sinesinde muhafaza eden, kalender bir insandı.

İlk olarak O'nda gördüm, beni utandıracak kadar zarafetle insana bakmayı. Her yıl sonu, "Size acaba bir borcumuz var mı? Borcum var ise kapatayım, yeni yıla borçla girmek istemiyorum." diye lütfeder, şirketimize kadar gelerek muhasebeye danışırdı. Bu memlekette bizlerin bize karşı bu denli bir hassasiyeti olduğuna ben başka bir yerde tanık olmadım.

Evlendiğimde ilk hediyemi yine kendisinden aldım. Hediye deyince, en yakın AVM'den paralar dökülerek alınmış cicili kutular aklınıza geliyor, değil mi? Üzgünüm, ne ben ne de sayın Marovich bu tür fabrikasyon kalıplara, materyallere itibar etmeyen kişilikler olduk. Sayın Marovich'in bizzat kendi elinden çıkan son derece zarif bir zarfın içinde çok kıymetli mektubu ve işlemeli, deri bir Cevşen vardı. Bunca yıldır "sakladığın en kıymetlin ne?" diye sorsanız tereddütsüz onlar derim. Hiçbir yerde satılmayan, hiçbir yerde eşi ve benzeri olmayan, her kalem darbesinde muhatabına verdiği değeri sergileyen emsalsiz bir hediyeydi benim için.
Benden de başkalarına, insanlığı, insanlığın taşıması gereken zarafeti hatırlatacak bir kalıt olarak geçecek bir gün elbette.

Neden mi anlattım bunları?
Yine yılbaşı, bir milad. Farkında olun ya da olmayın çok süratle tekrarlanan bir eşik atlama noktası, yılbaşları. Genelde de hayata bir değer vermek gibi endişe duymayan, alın teri dökülmeden yaşanan ya da özenilen şatafatlı hayatların temsilcilerinin eğlence için fırsat bildiği hatta kimileri için sınır bilmezliğin ayyuka çıktığı anlardan biridir yılbaşı. Bunlara sözüm yok ama be hey insanoğlu, hiç olmazsa oturup beş dakika "ben ne yaptım, nasıl geçti, ne yapacağım?" diye kendine de sor, sözler ver kendine gelecek için, niyet ortaya koy. Bunlar parayla değilki.

Diretilen tüketim toplumu olmanın bir gereği olarak soluğu sükseli mağazalarda almak yerine, oturup bir iki saatini hediye almayı düşündüğün kişi için harca, emek ver. Sevgini hecele kağıt üzerine, imzanı at ki senden dostluk mührü olsun ve hiçbir yerde bulunamayacak emsalsiz, saklanmaya değer bir hatıra kalsın.

SMS fabrikaları yine fazla mesai yapacak. İçinde ruh bulunmayan fabrikasyon mesajlar, ekonomik olsun diye bir SMS boyutu içine şairane bir şekilde yerleştirilecek. Bayramda, kandilde, özel günlerde, yılbaşında... yapıldığı gibi içlerinden en kafiyeli olanı seçilip "bu benim eserim" diye pişkince gönderilecek. Bu koca bir kandırma, hem göndereni hem alan tarafı. İçinde ruh yok, emek yok, özel hiçbir şey yok. Halbuki insan çok özeldir. Kimse sizden şairlik beklemiyor, sıcak sesinizi ve insancıllığınızı umuyor. Bayramlarda hayırlı evlat bir SMS atıyor anne babasına, gereksiz kutlama eylemini savuşturmuş oluyor ve aldığı gibi valizi tatil yörelerine akın ediyor. Herşey dönerseldir, sen nasıl bakarsan gün gelir sana da öyle bakılır.

Bu yılbaşı bunları düşünün diye vaktinden önce yazıyorum, belki birileri bu yılbaşı hayata bakışında devrimsel bir değişime gider, AVM'lerin değil kendisini bekleyenlerin yolunu tutar. İlle de satın alınmış bir hediye değil, elde üretilen ve içine sevgi atılmış bir hatıra bırakır kendinden.

Ve bir de belki, ticari münasebette olduklarını, alacaklılarını dolaşır, "borcum varsa kapatayım" der, takvim 1 Ocak olmadan. İnanması çok güç değil mi, masal gibi... Çıkar için birbirinin ayağını kaydırmaya çalışanların dünyasında George Marovich gibileri de var ve umarım sizlerin de ardından bu denli güzel hislerle söz edenler olur.

Nice mutlu yıllara...

Cem TURAN