Olmadı inşa dünyada bir köşk; bundan lâtif, bundan alî,
Ne büyüktür ki O, dedirten Hazreti Peygamberi.
Bir muazzam yaka; garb ile şarkın iliklendiği,
Bundan ki; hiç eksilmedi üzerinden, kem’in ne gözü ne de
eli.
Ah, o ne mübarek cihat ki; her ananın gönlü titrer,
Boğazında yakamoz bile câhidine ülfet gizler.
Eyyûb gibi zat dahi, uğruna mefdun iken
“Ol” buyuran Hâk, yirmibirlik Mehmed’e O’nu lütfeyler.
Boş yere zorlama ey Ehl-i Meta, anlayamazsın,
Tarihimdeki her cürüme, fizikte yer bulamazsın,
Sen yutağına zincir ile gem vururken boğazın,
Kadırgaları karadan Haliç’e uçuramazsın.
İster “Kestan” de, ister “Kontsan”; avunmak için
Alıkoymaz Fatih’i, ördüğün surlar binbir biçim.
Celâllenme boşa; İstanbul Nebice bize kertik,
Biz ise o emaneti senden almaya geldik.
Cem TURAN
